Καί κατένευσαν τοῖς μετόχοις … συλλαβέσθαι αὐτοῖς – Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς 23-9-2018

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ: 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

«Καί κατένευσαν τοῖς μετόχοις … συλλαβέσθαι αὐτοῖς».

Οἱ ἡλιοκαμένοι τῆς θάλασσας ἀγωνιστές, μουσκεμένοι στόν ἰδρῶτα ξέπλεναν τά δίχτυα, ἀπό τίς ἀραγμένες κοντά στήν ἀκροθαλασσιά ψαρόβαρκές τους. Φτωχή καί ἄγονη ἀπέβη σέ ψάρια ἡ χθεσινή βραδυά. Ἀλλά οἱ δουλευτάδες οἱ καλοί ποτέ δέν ἀποκάμνουν. Ἑτοιμάζονται ἐκ νέου νά ριχθοῦν στήν πάλη τῶν κυμάτων. Πάντα ἡ ἐλπίδα φωλιάζει στήν καρδιά. Καί τώρα πού ὁ Κύριος ὁλοκλήρωσε τό κήρυγμα πρός τόν λαό μέσα ἀπό τή βάρκα τοῦ Πέτρου, ἔδωσε ἐντολή νά ρίξουν τό δίχτυ γιά ψάρεμα. Ὁ Πέτρος, παρ’ ὅλες τίς χθεσινές ἀποτυχίες, ὑπακούει καί πειθαρχεῖ. Ἀλλά τί ἔκπληξη! Τί εἶναι τούτη ἡ πρωτοθώρητη ἐπιτυχία! Τό δίχτυ πῆγε νά σχισθεῖ ἀπό τό πλῆθος τῶν ψαριῶν. Ἔτσι, χρειάσθηκαν τή βοήθεια τῶν παιδιῶν τοῦ Ζεβεδαίου πού βρίσκονταν μακρύτερα. Τούς ἔκαναν νόημα νά τρέξουν νά τούς βοηθήσουν νά σηκώσουν τό δίχτυ. Οἱ βάρκες τόσο πολύ γέμισαν, πού κινδύνευαν νά βυθισθοῦν. Κάτω ἀπό τίς λέξεις «καί ἦλθον καί ἔπλησαν ἀμφότερα τά πλοῖα», διαφαίνεται τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν ἡ θαυμαστή συνεργασία.

Ἡ συνεργασία εἶναι πρόοδος. Εἶναι πολιτισμός. Εἶναι ἐπιτυχία καί νίκη, χάρη καί ὀμορφιά. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι μονάδες, ἀλλά μονάδες πού πλάσθηκαν γιά νά συνεργάζωνται. Ἡ κοινωνική συνεργασία φυτεύθηκε στήν ἀνθρώπινη καρδιά ἀπό τόν ἴδιο τόν Δημιουργό: «Τῷ Ἀδάμ οὐχ εὑρέθη βοηθός ὅμοιος αὐτῷ» (Γεν. Β΄20). Πολύ ψυχολογημένη παρατήρηση. Κάτι ἔλειπε ἀπό τήν ὅλη δημιουργία. Ἔλειπε ὁ συνάνθρωπος, ὁ βοηθός. Δέν θά μποροῦσε γιά πολύ ὁ Ἀδάμ νά ζεῖ παντοτινά μόνος καί ἔρημος. Ἤλθε ἡ γυναίκα νά πληρώσει τό κενό. Ὁ Θεός «ἤγαγεν αὐτήν πρός τόν Ἀδάμ».

Οἱ ἄνθρωποι, ἀδελφοί μου, ἀλληλοσυμπληρώνονται, ὅπως τά χέρια ἀλληλοβοηθοῦνται. Ἡ συνεργασία εἶναι δεῖγμα ταπεινοφροσύνης. Ἐγωϊστές μόνο δέν ἐπιθυμοῦν ἤ ἀδυνατοῦν νά συνεργασθοῦν. Ὅποιος πιστεύει ὅτι μπορεῖ νά ζήσει χωρίς τῶν ἄλλων τή βοήθεια, ἀπατᾶται πολύ. Ἐκεῖνος ὅμως πού νομίζει ὅτι οἱ ἄλλοι ἀδυνατοῦν νά ζήσουν χωρίς τή δική του βοήθεια, ἀπατᾶται πολύ περισσότερο. Ὅταν πάψουν οἱ ἄνθρωποι νά συνεργάζονται, γκρεμίζονται καί τά πιό μεγαλοφάνταστα ἔργα.

Οἱ ἀληθινά μεγάλοι ἀγαποῦν καί ἐπιδιώκουν τῶν ἀδελφῶν τή βοήθεια καί συνεργασία. Ὁ Μωϋσῆς δέχεται μέ χαρά καί ἀνακούφιση τοῦ Ἀαρών τή συμπαράσταση. Ἀργότερα μέ τοῦ Ἰοθόρ τοῦ πεθεροῦ του τή συμβουλή, προσλαμβάνει γιά βοηθούς καί συνεργάτες του τούς πρεσβυτέρους, προκειμένου νά εἶναι ἀσφαλέστερες οἱ κρίσεις καί οἱ ἀποφάσεις του: «Νῦν οὖν ἄκουσόν μου καί συμβουλεύσω σοι», τοῦ εἶπε ὁ Ἰοθόρ. Δέξου γιά βοηθούς «ἄνδρας δυνατούς, θεοσεβεῖς, δικαίους, μισοῦντας ὑπερηφανίας» (Ἔξοδ. ΙΗ΄ 19-20). Αὐτοί, πρόσθεσε, θά σέ βοηθοῦν στό μεγάλο δικαστικό σου ἔργο. Ὁ Κύριος ἐπίσης «ἀνά δύο-δύο» ἀπέστειλε τούς μαθητάς Του στό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, γιά νά συνεργάζονται καί ἀλληλοστηρίζονται. Τεράστια σημασία ἐπίσης ἔδινε στούς «συνεργούς ἐν Κυρίῳ» καί ὁ μέγας Παῦλος. Πολύ συχνά, καί μέ χαρά, μνημονεύει τούς «συνεργούς» του στίς διάφορες ἐπιστολές του, «ὧν τά ὀνόματα ἐν βίβλω ζωῆς» (Φιλιπ. Δ΄ 3).

Ἡ συνεργασία προϋποθέτει ἀγάπη, ταπείνωση, ὑπακοή, ἀνοχή, συγχωρητικότητα, μακροθυμία, ἀνεξικακία, φιλαδέλφεια, ἑνότητα. Ἡ συνεργασία εἶναι δυσκολοκατόρθωτη, ἰδιαίτερα ἀνάμεσα στούς ὁμότεχνους καί ὁμόστεγους. Ἡ καχυποψία καί ὁ φθόνος δηλητηριάζουν καί τίς ἁρμονικότερες σχέσεις. Εἶναι μαύρη καταχνιά πού σκεπάζει τόν ὁρίζοντα τῆς ἀγάπης. Εἶναι τσεκούρι πού κατακόβει τό πανώριο δένδρο τῆς προόδου. Ἡ σύγκρουση τῶν ἀνθρώπινων ἐγωϊσμῶν προκαλεῖ συχνά σπινθῆρες ἐπικίνδυνους καί φλόγες φρικτῆς συμφορᾶς. Πόσες φορές, ἀκόμη καί στό σπίτι μας, κρυφοκαῖνε οἱ καχυποψίες καί ταράσσεται ἡ οἰκογενειακή γαλήνη! Μονάχα τῆς ἀγάπης ὁ χρυσός κρίκος σφιχτοδένει τούς ἀνθρώπους σέ μία ἀτέλειωτη καί ἀχώριστη συνεργασία. Ὅταν οἱ συνεργάτες καί οἱ ὁμότεχνοί μας ἔχουν κάποιες ἱκανότητες πού δέν τίς ἔχουμε ἐμεῖς, ἤ κάποιες ἐπιτυχίες πού τούς κάνουν νά ὑπερέχουν ἀπό ἐμᾶς, νά συγχαίρουμε μέ αὐτούς καί νά νιώθουμε κοινή τήν ἐπιτυχία. Νά ἐφαρμόζουμε αὐτό πού ἔλεγε ὁ Ἀπ. Παῦλος, «συνεργοί ἐσμεν τῆς χαρᾶς ὑμῶν». Μήπως τό ἀνδραγάθημα ἑνός ἀξιωματικοῦ ἤ στρατιώτη κατά τή μάχη δέν σκορπᾶ χαρά στό στράτευμα κι εὐγενική ὑπερηφάνεια σέ ὅλο τό ἔθνος;

Ἡ ἑνότητα καί ἡ ὁμοφροσύνη χαλκεύει τήν ἀληθινή καί γνήσια συνεργασία. Διαιρέσεις, σχίσματα, ἀντιγνωμίες καί φατριασμοί, πείσματα καί ἐχθρότητες δέν ἔχουν θέση, ἀδελφοί μου, ἀνάμεσα στούς χριστιανούς. Ὁ ἀπ. Παῦλος ἀπευθύνει στούς Κορινθίους μία ἔντονη παράκληση καί συμβουλή: «Παρακαλῶ ὑμᾶς, ἀδελφοί διά τοῦ ὁνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες, καί μή ἦ ἐν ὑμῖν σχίσματα» (Α΄ Κορ. Α΄ 10). Οἱ συγκρούσεις, οἱ διαιρέσεις καί τά σχίσματα εἶναι τά ζιζάνια στόν ἀγρό τῆς χρυσοφύτευτης συνεργασίας. Εἶναι τά μικρόβια στόν ὀργανισμό τῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης. Εἶναι τά παράσιτα στή μετάδοση τῆς πιό γλυκοτόνιστης συμφωνίας τῆς ἀγάπης. Εἶναι τό δηλητηρίασμα στίς ἀνθρώπινες σχέσεις. Εἶναι, τέλος, μαχαιριά στήν κάθε ὡραία καί ἀξιοζήλευτη προσπάθεια.

Διαφορετικές βέβαια καί ἀντίθετες ἀπόψεις καί κρίσεις πάντοτε θά παρουσιάζωνται. Αὐτό εἶναι φυσικό καί ἀνθρώπινο. Συχνά μάλιστα δημιουργοῦν ἀφορμή γιά πρόοδο καί βελτίωση τῶν τρόπων ἐργασίας καί συμπεριφορᾶς. Ὡστόσο, δέν πρέπει ποτέ νά μολύνουν τήν ἀγαθή συνεργασία. Καί τούς πλησίον μας πού διαφωνοῦν μέ τίς δικές μας ἀπόψεις, νά τούς βλέπουμε σάν ἀδελφούς, νά τούς ἀγκαλιάζουμε μέ ἀγάπη. Κι ἄν ἀκόμη σφάλλουν στίς κρίσεις τους, πάλι μέ συγκατάβαση νά φερόμεθα. Μήν λησμονοῦμε ὅτι ἡ ἀπόλυτη συνταύτιση ἰδεῶν, νοοτροπιῶν, διαθέσεων καί φρονημάτων εἶναι χαρακτηριστικό μόνο τῶν Ἀγγέλων.

Ἀδελφοί μου! Τό σύνολο τῶν ἀνθρώπων ἔχει ὁνομασθεῖ «κοινωνία», διότι ὁ ἕνας ἐπικοινωνεῖ μέ τόν ἄλλον καί συνυπάρχει. Μέ τήν ἀγάπη, τήν ταπείνωση καί τήν ἐργασία του συμμετέχει στό κοινό καλό. Ὁ καθένας τοποθετεῖ τό λιθάρι του στήν οἰκοδόμηση τοῦ πύργου τῆς ἐπιτυχοῦς ἐνότητας καί πνευματικῆς προκοπῆς. Γίνεται, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, κοινωνικός ἄνθρωπος. Ἐμεῖς, ἄς ἀναρωτηθοῦμε, εἴμεθα «κοινωνικοί»;