Ἐνορία Ἁγίων Σιλουανοῦ καὶ Μαρτίνου, Saint Gilles

Ἐνορία Ἁγίων Σιλουανοῦ καὶ Μαρτίνου Βρυξελλῶν

Ἱστορικὸν

 Ἡ Ἐνορία αὕτη ἀνάγει τὴν ἀρχὴν τῆς ὑπάρξεώς της εἰς μίαν ὁμάδαν πιστῶν, ἡ ὁποία ἔθεσεν ὡς στόχον της τὴν ἀναβίωσιν τοῦ πρὸ τοῦ Σχίσματος (1054) Χριστιανισμοῦ εἰς τὴν Δυτικὴν Εὐρώπην. Ἡ προαναφερθεῖσα ὁμὰς εἶχεν ἐνταχθῆ εἰς τὴν λεγομένην ECOF (Eglise Catholique Orthodoxe de France), ἡ ὁποία ἀνῆκεν εἰς τὸ κανονικὸν κλῖμα τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας. Ἀντιμετώπιζεν ὅμως ἕν σημαντικὸν πρόβλημα, τὴν ἀπομόνωσιν δηλαδὴ καὶ τὴν ἀκοινωνησίαν της μετὰ τῶν λοιπῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Τὸ πρόβλημα τοῦτο καθίστατο συνεχῶς ὀξύτερον, οὕτως ὥστε ὡδήγησεν τελικῶς εἰς τὴν κανονικὴν ἀπόσχισίν της ἐκ τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας ἐν ἔτει 1993. Κατὰ τὴν χρονικὴν ταύτην περίοδον τὰ μέλη τῆς ὁμάδος εὑρέθησαν πρὸ τοῦ διλήμματος ἤ νὰ ἀποδεχθῶσιν, μετὰ τὴν ἐπισυμβάσαν ἀρνητικὴν ἐξέλιξιν, τὴν περαιτέρω ἀπομόνωσίν των ἤ νὰ προχωρήσωσιν εἰς τὴν πλήρην κοινωνίαν μεθ’ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Τελικῶς διεσπάσθη τὴν 28^ην Ἰανουαρίου 1995. Τινὲς ἐκ τῶν πιστῶν παρέμειναν ὑπὸ τὸ Πατριαρχεῖον Ρουμανίας, ἐνῷ ἕτεροι ἀπεχώρησαν. Οἰ ἀποχωρήσαντες ὑπὸ τὸν Πρεσβύτερον Bart D’Huyvetter, ὅστις τῇ προτροπῇ τοῦ τότε Ἀρχιδιακόνου Ἀθηναγόρου Peckstadt, κατέφυγον εἰς τὸν τότε Μητροπολίτην Βελγίου Παντελεήμονα καὶ ἠτήθησαν παρ’ αὐτοῦ τὴν ὑπὸ τὴν δικαιοδοσίαν του ἔνταξίν των. Ὁ Μητροπολίτης ἀπεδέχθη τὸ αἴτημα αὐτῶν. Τὴν 17^ην Δεκεμβρίου 1995 ἐπραγματοποιήθη ἡ σύστασις τῆς Ἐνορίας ταύτης καὶ ταυτοχρόνως ἡ ἐπίσημος ἔνταξίς της εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Βελγίου.

Ἡ Ἐνορία ἀντιμετώπιζεν, ἀπὸ τῆς συστάσεως αὺτῆς, τὸ πρόβλημα μονίμου εὐκτηρίου οἴκου. Διαδοχικῶς, ὡς ναοί, ἐχρησιμοποιήθησαν Ρωμαιοκαθολικοὶ εὐκτήριοι οἴκοι εὑρισκόμενοι ἐπὶ τῶν ὁδῶν Potagière καὶ de la Charité, ἀλλ’ ἐπίσης καὶ ἐπαγγελματικὰ ἐργαστήρια, ἐνοικιαζόμενες κατοικίες. Τελικῶς οἱ ἀπαρτίζοντες τὴν Ἐνορίαν πιστοὶ ἔστρεψαν τὸ ἐνδιαφέρον των πρὸς δύο ὑπὸ πώλησιν ἀκίνητα ἐπὶ τῆς ὁδοῦ de Bosnie 73-75, ἀνήκοντα εἰς τὸν Δῆμον τοῦ Saint-Gilles Βρυξελλῶν. Τὸ ὑπ´ ἀριθμὸν 73 ἀκίνητον ἦτο κατοικία, ἐνῷ τὸ ὑπ´ἀριθμὸν 75 ἐμοιράζοντο δύο μεγάλα ἐργαστήρια. Ὅμως ἡ τιμὴ τῆς ἀγορᾶς τοῦ δευτέρου κτηρίου ἦτο ὑπερβολικῶς ὑψηλὴ καὶ ἀπαγορευτικὴ διὰ τὰς οἰκονομικὰς δυνατότητας τῆς Ἐνορίας. Τὸ ὄνειρον ἀποκτήσεως ἰδιοκτήτου εὐκτηρίου οἴκου ἐφαίνετο μὴ πραγματοποιήσιμον.

Τὴν 2^αν Ἰουνίου 1996, ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς, μετὰ τὴν τέλεσιν τῆς Θείας Λειτουργίας εἰς Monticelli (Villers-la-Ville) ἐτέθη διὰ πρώτην φορὰν εἰς τοὺς πιστοὺς τὸ ζήτημα τῆς ἀγορᾶς ἀκινήτου. Ἐκ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἤρχισεν νὰ πνέῃ νέα πνοὴ αἰσιοδοξίας εἰς τοὺς ἐνορίτας. Προσεφέρθησαν πολλαὶ μικραὶ δωρεαί, ἐνῷ τακτικαὶ μηνιαῖαι προσφοραὶ κατετίθεντο εἰς τραπεζικὸν λογαριασμόν, ἐπίσης ἐδόθησαν δύο ἀνώνυμα ἄτοκα δάνεια καὶ χρηματικὰ ποσὰ εἴτε ἐξ ἐνοριτῶν καὶ φίλων, εἴτε ἐξ’ ἑνὸς σημαντικοῦ μέρους Ρωμαιοκαθολικῶν θρησκευτικῶν ὀργανώσεων τοῦ Βελγίου. Μετὰ τὴν ἱστορικὴν 2^αν  Ἰουνίου αἱ ἐξελίξεις ὑπῆρξαν ραγδαῖαι. Τὴν 26^ην Ὀκτωβρίου 1996 ὑπεγράφη τὸ προσύμφωνον ἀγορᾶς, ἐνῷ τὴν 20^ην Φεβρουαρίου 1997 τὸ συμβόλαιον ἀποκτήσεως τοῦ ἑνὸς ἀκινήτου.

Τὴν 1^ην Μαρτίου 1997 ἐγένετο ἡ ἔναρξις τῶν ἐργασιῶν ἀνακαινίσεως καὶ ἐξωραϊσμοῦ, ἐνῷ τὴν 19^ην Ἀπριλίου ἐτοποθετήθησαν αἱ εἰκόναι καὶ ἐγκαινιάσθη ἡ Ἁγία Τράπεζα. Τὴν Κυριακὴν τῶν Βαΐων (20 Ἀπριλίου) τοῦ ἔτους 1997 ἐτελέσθη ἡ πρώτη Λειτουργία ὑπὸ τοῦ τότε βοηθοῦ ἐπισκόπου Ρηγίου Ἐμμανουήλ.

Ἠκολούθησαν πρόσθεται ἐργασίαι, ὅπως ἡ κατασκευὴ καὶ ἡ εἰκονογράφησις τῆς ἀψίδος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Τὸ Σάββατον 3 Ὀκτωβρίου ἐπραγματοποιήθησαν τὰ ἐγκαίνια αὐτοῦ ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Παντελεήμονος, συμπαραστατουμένου ὑπὸ τοῦ Ἐπισκόπου Ρηγίου Ἐμμανουήλ. Ἔκτοτε τελοῦνται ἀνελλιπῶς ἡ Θεία Λειτουργία καὶ αἱ λοιπαὶ ἱεροπραξίαι. Ἐφημέριος ἦτο κατὰ τὴν χρονικὴν ἐκείνην περίοδον ὁ π. Bart D’Huyvetter καὶ διάκονος ὁ Thierry Verhelst. Ἀργότερον, ὁ τότε Διάκονος Thierry Verhelst καὶ ὀρισμένοι ἐκ τῶν πιστῶν ἐξεδήλωσαν τὴν ἐπιθυμίαν, ὅπως ἐπιστρέψωσιν εἰς τὴν ECOF ἤ εἰς τὴν ἀποκαλουμένην Eglise des Gaulles, ἥτις ἐν τῷ μεταξὺ εἶχεν προσχωρήσει εἰς τὴν Κοπτικὴν Ἐκκλησίαν. Τὸ λυπηρὸν τοῦτο γεγονὸς προὐκάλεσεν ἕν τεράστιον κενὸν εἰς τὴν Ἐνορίαν, εἰς τὴν ὁποίαν παρέμεινον ἀρκετοὶ πιστοί. Κατέστη ἔκτοτε ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη γενικῆς ἀναδιοργανώσεως αὐτῆς, ἥτις ἐξηκολούθει νὰ ὑφίσταται παρὰ τὴν προαναφερομένην διάσπασίν της. Ἐν ἔτει 2006 ὁ πατὴρ Bart D’ Huyvetter κουρασμένος, ἐσυνταξιοδοτήθη καὶ ἀπεχώρησε. Στρεφόμενος τότε πρὸς τὸν Athanase de Theux, ὁ ὁποῖος ἦτο ἐγκατεστημένος εἰς τὴν Ρουμανίαν, τοῦ ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμίαν νὰ ἀναλάβῃ τὰ ἡνία τῆς Ἐνορίας. Ὁ τελευταῖος ἀπεδεξάμενος τὴν πρότασιν ἐπέστρεψε τὸν μῆναν Ὀκτώβριον τοῦ ἔτους 2006. Ἡ εἰς διάκονον χειροτονία αὐτοῦ ἐτελέσθη τὴν 17^ην Δεκεμβρίου 2006, ἐνῷ ἡ εἰς πρεβύτερον τὴν 2^αν Φεβρουαρίου 2007 ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Βελγίου Παντελεήμονος. Ἔκτοτε ἡ Ἐνορία συνεχίζει τὸ ἔργον της ἐπιτρέποντας εἰς τοὺς γαλλοφώνους Βέλγους νὰ ἀνακαλύψωσιν τὴν Ὀρθοδοξίαν.

Ἡ Ἐνορία τῶν Ἁγίων Σιλουανοῦ καὶ Μαρτίνου Βρυξελλῶν ἀποτελεῖ ἔναν γαλλόφωνον χῶρον προσευχῆς συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν, ἀνεξάρτητον ὑπό τινος συγκεκριμένου ὀρθοδόξου ἔθνους. Ἀποτελεῖ ἐπίσης χῶρον γνωριμίας μὲ τὴν αὐθεντικὴν ὀρθόδοξον πνευματικότηταν, διαδραματίζουσα ἕναν πρωτοποριακὸν ρόλον διὰ τὴν γαλλόφωνον ἐν Βελγίῳ Ὀρθοδοξίαν.

Διατελέσαντες Κληρικοὶ
– Πρωτοπρεσβύτερος Bart D’ Huyvetter (1995 – 2006)
– Διάκονος Thierry Verlhest (1995-2003)
– Πρωτοπρεσβύτερος Athanase de Theux (2006 – 2022)
Ἐν ἐνεργείᾳ Κληρικοί
– Ἱερατικῶς Προϊστάμενος: Πρεσβύτερος Laurent Van Damme (2022-…)
-Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Λέκκας
-Πρεσβύτερος Michael Lomax