Ἐνορία Ἁγίου Δημητρίου, Maasmechelen

Ἐνορία Ἁγίου Δημητρίου Μαασμέχελεν
(Maasmechelen)
Ἱστορικὸν

Οἱ Ἕλληνες ἐργάται εἰς τὰ ἀνθρακωρυχεῖα τοῦ Λιμβούργου ἠφίχθησαν περὶ τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1950. Διὰ τὰς θρησκευτικὰς ἀνάγκας τῶν Ἑλλήνων μεταναστῶν ὁ Μητροπολίτης Θυατείρων Ἀθηναγόρας Καββάδας ἀπέστειλε τὸν Ἀρχιμανδρίτην Σεραφεὶμ Πάτσιον, ὅστις ὑπῆρξε ταυτοχρόνως καὶ ἐφημέριος τῆς ἐν Ἀμβέρσῃ Ἐνορίας τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. Χάρις εἰς τὰς ἐνεργείας τοῦ π. Σεραφείμ, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν συνδρομὴν τῶν Ἑλλήνων ἐξευρέθη κατάλληλος χῶρος εἰς Μαασμέχελεν διὰ τὴν οἰκοδόμησιν ναοῦ. Ἐδόθη ἀρχικῶς προκαταβολὴ ποσοῦ τινος καὶ ἐν ἔτει 1963 ἐτέθη ὁ θεμέλιος λίθος, ἀλλ’ ἡ κυριότης τοῦ οἰκοπέδου παρέμενεν εἰς τὴν ἑταιρείαν τῶν ὀρυχείων, ἡ ὁποία εἶχεν παραχωρήσει εἰς τοὺς Ἕλληνας μόνον τὴν νομὴν ἔναντι καταβολῆς μισθώματος. Ὁ Ἱερὸς Ναὸς ἠφιερώθη εἰς τὸν Ἅγιον μεγαλομάρτυρα Δημήτριον. Ἤδη ἀπὸ τοῦ ἔτους 1964 τὸ ἡμιτελὲς κτίσμα ἐχρησιμοποιεῖτο ὡς λατρευτικὸς χῶρος. Αἱ ἐργασίαι ἔληξαν κατὰ τὸ ἔτος 1965 καὶ ὁ ναὸς ἐγκαινιάσθη τὴν 11ην Νοεμβρίου 1966 ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Γαλλίας Μελετίου. Ὅταν τὸ ὀρυχεῖον ἔπαυσε νὰ λειτουργῇ ἡ παροικία συνέλεξε τὸ ἀπαιτούμενον ποσὸν καὶ κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ θέρους τοῦ ἔτους 1975 ἠγόρασε τὸν χῶρον ἐπ’ ὀνόματι τῆς Association Culturelle Orthodoxe Grecque asbl, ὅστις ἔκτοτε ἀποτελεῖ ἰδιοκτησίαν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βελγίου.

Μετὰ τὴν ἵδρυσίν της βασικὸν πρόβλημα παρέμενεν ὁ λίαν περιορισμένος ἀριθμὸς τῶν κληρικῶν. Ἅπασαν τὴν περιοχὴν τοῦ Λιμβούργου ἐκάλυπτεν εἷς ἱερεύς. Πρῶτος ἐφημέριος ἐχρημάτισεν ὁ Πρεσβύτερος Μηνᾶς Λαμπράκης καὶ ἐν συνεχείᾳ τὸν διεδέχθη ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωακεὶμ Λημνιούδης. Εἰς τοὺς χρόνους τοῦ Μητροπολίτου Αἰμιλιανοῦ Ζαχαροπούλου, οἱ πιστοὶ τοῦ Λιμβούργου ἀπηυθύνθησαν εἰς αὐτὸν αἰτούμενοι τὸν διαχωρισμὸν τῆς ὑπαρχούσης Ἐνορίας εἰς δύο ἐπιμέρους, μίαν διὰ τὰς πόλεις Γκένκ – Οὐτάλεν καὶ ἑτέραν διὰ τὰς πόλεις Μαασμέχελεν-Ἔισντεν καὶ Μπέρινγκεν-Λανκλάρ. Ὁ Μητροπολίτης μολονότι δὲν ἔφερεν ἀντίρρησιν εἰς τὸ κατατεθὲν αἴτημά των, ὅμως ἐξ αἰτίας τῆς ἐλλείψεως δευτέρου ἱερέως, ἡ Ἐνορία τοῦ Λιμβούργου τελικῶς δὲν ἐχωρίσθη.

Ἡ κατάστασις μετεβλήθη πάραυτα μετὰ τὴν ἀναγνώρισιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπὸ τοῦ Βελγικοῦ Κράτους ἐν ἔτει 1985. Ὑπὸ τὸ νέον νομικὸν καθεστώς, ἡ ἐνιαία Ἐνορία τοῦ Λιμβούργου διηρέθη εἰς τέσσαρας ἀνεξαρτήτους Ἐνορίας, εἰς τὰς τοῦ Γκένκ, τοῦ Οὐτάλεν, τοῦ Ἔισντεν-Μαασμέχελεν καὶ βραδύτερον τοῦ Μπέρινγκεν. Οἱ ἐφημέριοι τῶν Ἐνοριῶν αὐτῶν τελικῶς ἐπέλεξαν νὰ θεωρῶνται, ἐπὶ πολλὰ ἔτη, ὡς συνεφημέριοι τῶν προαναφερθέντων ἐνοριῶν, ὥστε νὰ καλύπτουσιν εὐχερῶς τυχὸν ἀπουσίας.

Τὸ Φιλόπτωχον Ταμεῖον τῆς Ἐνορίας ἦτο καὶ παραμένει ὁ κινητήριος μοχλὸς ἁπάντων τῶν δραστηριοτήτων τῆς Ἐνορίας τοῦ Μαασμέχελεν. Σήμερον Ἱερατικῶς Προϊστάμενος τυγχάνει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Ἀθανάσιος Καρατζογιάννης, ὅστις ἐπιτελεῖ ἀξιόλογον ποιμαντικὸν ἔργον.

Διατελέσαντες Κληρικοὶ
Ἀρχιμανδρίτης Σεραφεὶμ Πάτσιος.
Πρεσβύτερος Μηνᾶς Λαμπράκης.
Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωακεὶμ Λημνιούδης.
Πρεσβύτερος Ἀνδρέας Διαλεχτὸς.
Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Ἀποστολάκης.
Πρωτοπρεσβύτερος Ἐλευθέριος Ἀνυφαντάκης.
Πρωτοπρεσβύτερος Ἐμμανουὴλ Κάζηλας.
Πρωτοπρεσβύτερος Ζαχαρίας Μαλλιαράκης.
Πρεσβύτερος Ἰωάννης Ρουκουνάκης.
Πρεσβύτερος Κωνσταντῖνος Χασουράκης.

Ἐν ἐνεργείᾳ Κληρικὸς
Ἱερατικῶς Προϊστάμενος: Πρωτοπρεσβύτερος Ἀθανάσιος Καρατζογιάννης.