Ἐνορία Ἁγίας Βαρβάρας, Charleroi

Ἐνορία Ἁγίας Βαρβάρας Σαρλερουὰ (Charleroi)
Ἱστορικὸν

Κατὰ τὸ χρονικὸν διάστημα τοῦ τέλους τοῦ ἔτους 1955 καὶ τῶν ἀρχῶν τοῦ 1956, καὶ κατόπιν ὑπογραφῆς διακρατικῶν συμβάσεων μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Βελγίου, ἤρχισαν νὰ καταφθάνωσιν οἱ πρῶτοι ἐργαζόμενοι καὶ νὰ ἐγκαθίστανται εἰς ἁπάσας τὰς ἀνθρακοφόρους περιοχὰς τοῦ Βελγίου, ὑπὸ τὸν ὅρον νὰ ἐργασθῶσιν ἐπὶ πέντε συναπτὰ ἔτη εἰς τὰ ὀρυχεῖα, ἅμα δὲ τῇ λήξει τῆς χρονικῆς ταύτης προθεσμίας εἶχον τὸ δικαίωμα ἐξευρέσεως ἐργασίας εἰς ἄλλους τομεῖς.

Τὰς θρησκευτικὰς ἀνάγκας τῶν Ἑλλήνων τῆς περιοχῆς Σαρλερουὰ ἐξυπηρέτει ἀρχικῶς ὁ σερβικῆς καταγωγῆς Πρεσβύτερος Tchedomir Ostojic (τῆς ROCOR). Αἱ ἱεροπραξίαι ἐτελοῦντο εἰς τὸν ἐν Montignies Sur Sambre σωζόμενον ἄχρι τοῦ νῦν εὐκτήριον οἶκον, ὁ ὁποῖος ἔκειτο ἐπὶ τῆς Chaussée de Charleroi. Ἀκολούθως ὁ Μητροπολίτης Θυατείρων Ἀθηναγόρας Καββάδας ἀνέθεσεν εἰς τὸν τότε Ἀρχιμανδρίτην Αἰμιλιανὸν Τιμιάδην, τὸν μετέπειτα Μητροπολίτην Σηλυβρίας, νὰ διακονήσῃ τὰς ἐνορίας τῆς Ἀμβέρσης, τῶν Βρυξελλῶν καὶ κατὰ τὸ μέτρον τοῦ δυνατοῦ τὰς θρησκευτικὰς ἀνάγκας τῶν εἰς τὰ ἀνθρακωρυχεῖα τοῦ Νοτίου Βελγίου ἐργαζομένων.

Τὴν 8^ην Αὐγούστου τοῦ ἔτους 1956 ἔλαβε χώρα τὸ τραγικὸ συμβὰν τῆς πυρκαϊᾶς εἰς τὸ ἀνθρακωρυχεῖον Bois-de-Gazier τῆς πόλεως Marcinelle, καθ’ ὅ ἐκάησαν 360 ἀνθρακωρῦχοι διαφόρων ἐθνικοτήτων, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἑπτὰ Ἕλληνες. Τὴν Νεκρώσιμον Ἀκολουθίαν ἐτέλεσαν ὁ Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας Ἰάκωβος Βίρβος, βοηθὸς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θυατείρων, μετὰ τοῦ π. Αἰμιλιανοῦ Τιμιάδου.

Κατόπιν εἰσηγήσεως τοῦ τότε ἀρχιερατικοῦ ἐπιτρόπου εἰς Βέλγιον καὶ Κάτω Χῶρας Ἀρχιμανδρίτου Αἰμιλιανοῦ Τιμιάδου, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον προέβη εἰς τὴν ἀποστολὴν ἱερέων ἐπιφορτισμένων μὲ τὴν ποιμαντικὴ φροντίδαν τῶν χριστιανῶν καὶ μὲ τὴν δημιουργίαν καὶ συγκρότησιν νέων ἐνοριῶν. Τὴν 24^ην Δεκεμβρίου 1956 ὁ ἀποφοιτήσας ἐκ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης καὶ μετέπειτα Ἐπίσκοπος Ντένβερ, Ἱερομόναχος Ἄνθιμος Δρακωνάκης, ἀνέλαβεν καθήκοντα ἐφημερίου τῆς Ἐνορίας Charleroi. Ἡ πρώτη Θεία Λειτουργία ἐτελέσθη εἰς τὸ νῦν γραφεῖον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Σατελινώ. Ὡς εἰκονοστάσιον ἐχρησιμοποιήθησαν σινδόνια. Κατόπιν δὲ ἐνεργειῶν του, παρεχωρήθη ἡ μεγάλη ἀποθήκη γαιομήλων, ἡ ὁποία δι’ ἐξόδων τῶν ἀνθρακωρυχείων διεμορφώθη εἰς Εὐκτήριον Οἶκον, ἐπ΄ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, καθότι εἰς Βέλγιον ἡ Ἁγία αὕτη θεωρεῖται προστάτης τῶν ἀνθρακωρύχων.

Τὴν 22^αν τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου 1957 ἀφίχθη εἰς Βέλγιον μετὰ τὴν ἀποφοίτησίν του ἐκ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης ὁ τότε Ἱερομόναχος Παντελεήμων Κοντογιάννης, μετέπειτα Μητροπολίτης Βελγίου. Ἀμφότεροι οἱ ἱερομόναχοι ἐργάζονται ὡς ἐφημέριοι τῆς Ἐνορίας τῆς Ἐπαρχίας τοῦ Hainaut, ὁ μὲν πρῶτος εἰς τὴν περιοχὴν ἀπὸ Charleroi ἕως Namur, ὁ δὲ δεύτερος ἀπὸ Trazegnies ἕως Tournai. Αἱ συνθῆκαι ἐξασκήσεως τῶν ποιμαντικῶν καθηκόντων ἦσαν λίαν χαλεπαί, καθότι ὐπῆρχε μεγίστη ἔλλειψις τῶν βασικῶν ὑποδομῶν, ὡς ἱερῶν ναῶν, πνευματικῶν κέντρων καὶ σχολείων. Ὁ ἱερεὺς μετέβαινεν συνεχῶς ἀπὸ πόλιν εἰς πόλιν, ἀπὸ νοσοκομεῖον εἰς φυλακὰς καὶ ἀπὸ κατοικίαν εἰς κατοικίαν διὰ τὴν τέλεσιν τῶν διαφόρων ἀκολουθιῶν εἰς τὴν  ὕπαιθρον, εἰς παραπήγματα, εἰς Ρωμαιοκαθολικοὺς ναούς, ὅπου ἦτο δυνατόν! Ἐτέλει πολλὰς ἀκολουθίας τὴν αὑτὴν ἡμέραν, μετέφερεν τὴν Θείαν Κοινωνίαν διὰ τὴν μετάληψιν τῶν πιστῶν, ἐβάπτιζεν κατὰ δεκάδας τὰ παιδία εἰς πλαστικὰς λεκάνας, ἐπαρηγόρει τοὺς τεθλιμμένους καὶ πάσχοντας, συμπαρίστατο ἐνεργῶς εἰς τὰ ποικίλλα προβλήματα τῶν μεταναστῶν.

Τὸν μῆνα Μάϊον τοῦ 1960, λόγῳ μεγάλης ἀφίξεως Ἑλλήνων εἰς Γερμανίαν, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἄνθιμος Δρακωνάκης, ἐντολῇ τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Θυατείρων Ἀθηναγόρου, ἀποσπᾶται εἰς τὴν Χώραν ταύτην, ἐνῷ ὁ Ἀρχιμανδρίτης Παντελεήμων Κοντογιάννης ἀναλαμβάνει τὴν ποιμαντικὴν διακονίαν ἁπάσης τῆς ἐπαρχίας τοῦ Hainaut.

Τὴν 4^ην Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 1957 ἐτελέσθησαν ὑπὸ τοῦ τότε Ἐπισκόπου Ρηγίου Μελετίου Καραμπίνη, μετέπειτα Μητροπολίτου Γαλλίας, τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Βαρβάρας Σατελινώ, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν ἀπετέλει ἀκόμη ἰδιοκτησίαν τῆς ἐνορίας. Μετὰ τὴν διαίρεσιν τῆς Μητροπόλεως Δυτικῆς Εὐρώπης μὲ ἕδραν τὸ Λονδῖνον, τὸ Βέλγιον ἐνετάχθη εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Γαλλίας.  Τὸ γεγονὸς τοῦτο οὐκ ἤλλαξεν ἐπὶ τὰ βελτίῳ τὴν γενικὴν κατάστασιν. Οἱ ἱερεῖς ἐφρόντιζον οὐ μόνον διὰ τὴν τέλεσιν τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, ἀλλ’ ἐπεδίδοντο καὶ εἰς τὴν ἰκανοποίησιν οἱασδήποτε ἀνάγκης τῶν ὁμογενῶν ἰδιαιτέρως δὲ αὐτῆς τῆς ἐπικοινωνίας (ὡς διερμηνεῖς) καὶ διεκπαιρεώσεως ἐργασιῶν καὶ ὑποχρεώσεων ἀφορώντων τὰς σχέσεις αὐτῶν μετὰ τῶν τοπικῶν ἀρχῶν, ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχον κατ’ ἐκείνην τὴν χρονικὴν περίοδον ἐπίσημαι ἑλληνικαὶ προξενικαὶ ὑπηρεσίαι. Ἐδραστηριοποιοῦντο προσέτι ὡς κατηχηταὶ καὶ διδάσκαλοι, διδάσκοντες τὰ ἑλληνόπουλα τὴν μητρικὴν των γλῶσσαν. Εἰς τὸ σημεῖον τοῦτον ὠφέλιμον εἶναι νὰ σημειωθῇ ὅτι πολὺ πρὸ τῆς ἀφίξεως τῶν ἀποσπασμένων ὑπὸ τῆς ἑλληνικῆς Πολιτείας Ἑλλήνων ἐκπαιδευτικῶν, εἰς τὰς ἐπαρχίας τοῦ Ἐνώ-Ναμὺρ ἐλειτούργουν δεκαπέντε ἑλληνικὰ ἀπογευματινὰ σχολεῖα ὀκτακοσίων συνολικῶς μαθητῶν, μὲ ἐθελοντὰς διδασκάλους, ὑπὸ τὴν διεύθυνσιν τῶν ἱερέων. Κυρίως ὅμως τὸ ἐνδιαφέρον των ἐπεκεντρώθη εἰς τὴν ὀργάνωσιν τῶν ἐνοριῶν καὶ τὴν ἀπόκτησιν ναῶν.

Τὴν 17^ην τοῦ μηνὸς Ἰουνίου 1968 ἠγοράσθη ὁ ἱερὸς ναὸς τῆς Ἁγίας Βαρβάρας Σατελινὼ καὶ ἔκτοτε ἤρχισεν ἡ προσπάθεια εὐτρεπισμοῦ του διὰ τῆς οἰκονομικῆς κυρίως προσφορᾶς τῶν πιστῶν. Τελικῶς κατέστη αἰσθητικῶς καὶ λειτουργικῶς εἷς ἐντυπωσιακὸς ἱερὸς οἶκος γενόμενος τὸ καύχημα τῶν χριστιανῶν τῆς περιοχῆς καὶ τιμή των, ἀφοῦ διὰ τῆς πίστεως, τοῦ μόχθου καὶ τῆς οἰκονομικῆς των συμβολῆς ἐπραγματοποιήθησαν ἅπαντα τὰ ἐν αὑτῷ. Ὅστις ἐπισκέπτεται τὴν Ἁγίαν Βαρβάραν εἰς Σαρλερουά, μένει ἔκθαμβος ἰδιαιτέρως ἀναλογιζόμενος εἰς ποίαν κατάστασιν ἦτο ἀρχικῶς. Ἅπαν τὸ κτηριακὸν συγκρότημα ἀπαρτιζόμενον ἐκ τοῦ Ναοῦ, τοῦ προαυλίου χώρου καὶ τῆς κατοικίας κατεχωρήθη εἰς τὰ περιουσιακὰ στοιχεῖα τῆς ἐνορίας. Ὲν ἔτει 2005 ἐπραγματοποιήθη γενική, ἐσωτερικὴ ἀνακαίνισις λαμβάνοντας τοιουτοτρόπως ἡ Ἐκκλησία τὴν μορφήν, ἥν ἔχει σήμερον.

Διατελέσαντες Κληρικοὶ
Ἀρχιμανδρίτης Ἄνθιμος Δρακωνάκης  (1956 – 1960).
Ἀρχιμανδρίτης Παντελεήμων Κοντογιάννης  (1957 – 1974).
Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Διακοσταυριανός  (1974 – 2010).
Ἐν ἐνεργείᾳ Κληρικὸς
Ἱερατικῶς Προϊστάμενος: Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Ἀρβανιτόπουλος, (ἀπὸ τοῦ ἔτους 2002 μέχρι τῆς σήμερον).