Ἐνορία Ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ, Verviers

Ἐνορία Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Verviers Βελγίου
Ἱστορικὸν

Ἡ ἵδρυσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐνορίας ἐν Verviers ἀνάγεται εἰς τοὺς χρόνους, κατὰ τοὺς ὁποίους μετοίκησαν Ἕλληνες εἰς Βέλγιον, ἥτοι ἀπὸ τοῦ ἔτους 1957 καὶ ἐντεῦθεν. Οἱ ἐγκατασταθέντες εἰς τὴν περιοχὴν τῆς πόλεως Verviers Ἕλληνες μετανάσται μετέβαινον πρὸς ἐργασίαν εἰς τὰ εὑρισκόμενα ἐν Λιέγῃ ἀνθρακωρυχεῖα ἢ εἰς τὰ περίχωρα τοῦ Verviers. Μετὰ τὴν παρέλευσιν πενταετοὺς εἰς τὰ ὀρυχεῖα ἐργασίας ὁ νόμος ἐπέτρεπεν αὐτοῖς νὰ ἐξασκήσωσιν ἐπαγγέλματα ἐπιφανείας. Ἐγκατεστάθησαν τότε ἐν Verviers πλείστοι Ἕλληνες ἐργασθέντες κυρίως εἴς τινα ἐργοστάσια τῆς πόλεως.

Ἀρχικῶς εἶχον ἐνταχθεῖ εἰς τὴν Ἐνορίαν τῆς Ἁγίας Βαρβάρας Λιέγης, ἀπεχούσης περὶ τὰ τριάκοντα χιλιόμετρα ἀπὸ τὸ Verviers. Ὁ ἐφημέριος τῆς προαναφερομένης Ἐνορίας Ἀρχιμανδρίτης Δαμασκηνὸς Μιχαλᾶς ἐποίμαινεν καὶ τοὺς ὁμογενεῖς τοῦ Verviers μεταβαίνοντας πρὸς ἐπίσκεψιν καὶ ἐξυπηρέτησιν τῶν θρησκευτικῶν αὐτῶν ἀναγκῶν. Ἐκκλησιάζοντο ὅμως εἰς τὸν ναὸν τῆς Ἁγίας Βαρβάρας Λιέγης, ἐκεῖσε δὲ ἐτέλουν τὰ Ἱερὰ Μυστήρια, ὑποκείμενοι εἰς θυσίας, ὡς καὶ ἅπαντες οἱ εὑρισκόμενοι μακρὰν τοῦ κέντρου τῆς ἐνορίας των ὁμογενεῖς.

Ἀπὸ τοῦ ἔτους 1967 καθωρίσθη νὰ μεταβαίνῃ ὁ ἐφημέριος τῆς Λιέγης εἰς Verviers μίαν Κυριακὴν ἑκάστου μηνὸς διὰ τὴν τέλεσιν τῆς Θείας Λειτουργίας. Μὴ ὑπάρχοντος ὀρθοδόξου ναοῦ ἡ Θ. Λειτουργία ἐτελεῖτο εἴς τινα αἴθουσαν τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ σχολείου ἐπὶ τῆς Rue des Foxhalles.

Ἅμα τῇ ἱδρύσει τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βελγίου, τὴν 12^ην Αὐγούστου 1969 ὁ Μητροπολίτης Αἰμιλιανός, ἔθεσεν ὡς στόχον τὴν ὀργάνωσιν ἀνεξαρτήτου Ἐνορίας εἰς Verviers. Διὰ τὴν ὑλοποίησιν αὐτοῦ ἐπεβάλετο τόσον ἡ ἐξεύρεσις καταλλήλου χώρου διὰ τὴν ἐπιτέλεσιν τῆς Θείας Λατρείας ὅσον καὶ ἡ ἀναζήτησις ἱερέως. Διὰ τῆς βοηθείας τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας παρεχωρήθη τὸ ἔτος 1970 ὁ εὑρισκόμενος ἐπὶ τῆς Rue du Limbourg 10 σημερινὸς ναός, ὅστις ἀνῆκεν εἰς τὴν κοινωνικὴν πρόνοιαν τοῦ Δήμου Verviers. Ὁ Μητροπολίτης πρὸς ἐξοικονόμησιν τῶν ἀναγκαίων διὰ τὸν ἐξωραϊσμὸν ἀρχικῶν χρημάτων προέβη εἰς τὴν διενέργειαν πλειστηριασμοῦ ἀφορῶντος εἰς τὴν ὀνομασίαν τοῦ ναοῦ, ὅστις ἔκτοτε τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τῆς «Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου». Οἱ χριστιανοὶ προσέφερον ποικιλοτρόπως διὰ τὸν εὐτρεπισμὸν του. Πρῶτος ἐφημέριος ἐτοποθετήθη ὁ ἐκ Κωνσταντινουπόλεως Πρεσβύτερος Ἱερόθεος Μοσχάλης, ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη ἐν Βρυξέλλαις ὑπὸ τοῦ ἰδίου ἱεράρχου.

Ἐπανειλημμένως εἰσῆλθον κλέπται εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν καὶ ἀφήρεσαν σκεύη καὶ ἕτερα ἀντικείμενα, ἅτινα ἀντεκατεστάθησαν παραχρῆμα. Τὸν μῆνα Μάϊον τοῦ 1984 κακοποιοί τινες προέβησαν εἰς βανδαλισμοὺς καὶ ἐπυρπόλησαν ἐν συνεχείᾳ τὸ κτήριον. Τὸν Δεκέμβριον τοῦ αὐτοῦ ἔτους ἐτοποθετήθη ὡς ἐφημέριος ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Ἀνδρέας Διαλεχτός, ὁ ὁποῖος ἐν συνεργασίᾳ μετὰ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καὶ τῶν ἐν Verviers χριστιανῶν, εἰργάσθη διὰ τὴν ἀνακαίνισίν του.

Αἱ Θεῖαι Λειτουργίαι καὶ αἱ λοιπαὶ Ἀκολουθίαι τελοῦνται ἀνελλιπῶς· ἡ δὲ Ἐνορία ἀριθμοῦσα περὶ τοὺς ὀκτακοσίους πιστοὺς ἀνεγνωρίσθη ἐπισήμως ὑπὸ τοῦ  Βελγικοῦ Κράτους.

Διατελέσαντες Κληρικοὶ
–           Ἀρχιμανδρίτης  Δαμασκηνὸς Μιχαλᾶς (1967 – 1970).
–           Πρεσβύτερος  Ἱερόθεος Μοσχάλης (1970 – 1973).
–           Πρεσβύτερος  Ἰωάννης Ἐπιτρόπου (1973 – 1974).
–           Πρεσβύτερος  Βάϊος Σανίδας (1974 – 1976).
–           Πρεσβύτερος  Ἐλευθέριος Ἀθανασιάδης (1976 – 1979).
–           Πρεσβύτερος  Γαβριὴλ Νίτσιος (1980 – 1982).
–           Πρεσβύτερος  Ἀντώνιος Κουγιάντης (1982 – 1984).
–           Πρεσβύτερος  Ἀνδρέας Διαλεχτός (1984 – 1989).
–           Πρεσβύτερος  Γεώργιος Ραπτάκης (1989 – 1994).
Ἐν ἐνεργείᾳ Κληρικὸς
–         Ἱερατικῶς Προϊστάμενος: Πρεσβύτερος Ἐμμανουὴλ Καρασαββίδης (1994 μέχρι τῆς σήμερον).