Zondag van de Orthodoxie in Brussel

De zondag van de orthodoxie werd met veel pracht gevierd in de Kathedraal van de Heilige Aartsengelen van Brussel.

Deze multi-orthodoxe concelebratie werd voorgegaan door Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België en Exarch van Nederland en Luxemburg, omringd door twee leden van de bisschoppenconferentie van de Benelux, Aartsbisschop Simon (Patriarchaat van Moskou) en Bisschop Dositheos (Patriarchaat van Georgië) en een groot aantal priesters en diakens van de diverse Orthodoxe jurisdicties aanwezig in België.

Tijdens de Goddelijke Liturgie zongen vijf koren – het Byzantijns Koor van de kathedraal, het Vlaamse interparochiale koor, het Roemeense, Georgische en Poolse koor – op briljante wijze de hymnen, ieder in zijn eigen taal stijl en traditie, aldus getuigend van de eenheid van de Orthodoxie, ondanks de verschillen in herkomst.

De homilie van de dag werd gehouden door vader Dominique Verbeke, Protopresbyter van de Oecumenische Troon, die ze opbouwde rond de oproep van Filipus aan Nathanaël “Kom mee en je zult zien”, uit de evangeliepericope van die dag. Deze oproep overstijgt de tijd en richt zich op elk individu, als een uitnodiging om het avondmaal van de Gemeenschap met God te proeven en te beleven.

Na de Goddelijke Liturgie werden de heilige iconen in processie rondgedragen in de kerk, en werd het Synodikon van het 7de Oecumenische Concilie gelezen.

De Metropoliet dankte daarna de concelebrerende bisschoppen, priesters en diakens, de hegoumena van het klooster van Asten, moeder Ioanna met haar zusters, de leden van de verscheidene koren voor de uitstekende samenwerking, de Archonten, de aanwezige diplomaten, namelijk de ambassadeur van Griekenland mevrouw Eleftheria Galathianaki, de ambassadeur van de Russische Federatie de heer Alexander Tokovinin en de Servische ambassadeur mevrouw Ana Hrustanović, de militaire vertegenwoordigers van Griekenland bij de NAVO onder leiding van generaal Nicolas Zakhariadis, vertegenwoordigers van verschillende gemeenschappen in Brussel en de gelovigen die zeer talrijk gekomen waren om dit grote feest van de Kerk bij te wonen.

De aansluitende receptie in de parochiezaal werd zeer gewaardeerd.

ZONDAG VAN DE ORTHODOXIE
EERSTE ZONDAG VAN DE GROTE VASTEN
KATHEDRAAL VAN DE HEILIGE AARTSENGELEN
BRUSSEL 25 FEBRUARI 2018

De eerste zondag van de Heilige Veertigdagentijd voorziet sinds het jaar 843 in een plechtigheid die we “de Zondag van de Orthodoxie” noemen, geïntroduceerd om de finale overwinning te vieren op het iconoclasme of zij die de iconen versmaden; maar ook op de tegenstanders in de 14de eeuw van zij die de naam van Jezus aanroepen in het Jezusgebed, ook “hesychasten” genoemd. Zo vormen de eerste en de tweede zondag van de Grote Vasten als het ware een diptiek waar het beeld en de naam van God benoemd mogen worden, onmogelijk in de orde het Oude Verbond.

Ce Dimanche de l’Orthodoxie – institué en l’an 843 – comme victoire finale sur l’iconoclasme, mais également sur les adversaires du mouvement hésychaste au 14ème siècle, ceux qui invoquent le Nom de notre Dieu et Seigneur Jésus Christ dans la prière du coeur; ce dimanche est venu se joindre à la mémoire plus ancienne des Saints Prophètes Moïse, Aaron et David et des autres Prophètes: icônes vivantes, purifiés par le feu de l’épreuve en attendant plein d’amour et d’espérance la venue du Seigneur;  les Prophètes préfigurant l’Icône définitive.

De Zondagen van de Grote Vasten bieden ons de mogelijkheid om telkens opnieuw bewust te worden van fundamentele aspecten van het christelijk geloof, fundament van ons geestelijk leven naar het voorbeeld van de grote Profeten, die gelouterd door het vuur van de beproeving uit liefde, hoopvol wachtten op de komst van de Heer.

La venue du Seigneur vient par un appel personnalisé, là où bon Lui semble. Aujourd’hui l’Evangile de Saint Jean nous emmène à Nazareth en Galilée, déprécié par les Juifs, et qui deviendra néanmoins le patrie du Christ. L’appel se fait par une élection divine, à laquelle l’Apôtre Philippe répond, impregné par le prodige et la joie: “nous L’avons trouvé!”. Et dans cet enthousiasme il dit à Nathanael: “viens et vois!”.

“Kom en zie, we hebben de Heer gevonden”. De komst van de Heer is een tussenkomst in de geschiedenis van de mensheid om de disharmonie, de verstoorde dialoog te herstellen, om verzoening te brengen onder de mensen in de mensgeworden Jezus Christus. En dit nadat de mens kennis genomen heeft van de boom van goed en kwaad, deze wilde vijgenboom, deze “bittere spijs” uit de liturgische teksten; deze kennis die ons de weg van het kindschap doet terugvinden: “word zoals die kinderen daar…”.

“Viens et vois, Nathanael”, Celui qui est l’Image du Père invisible, mais Qui embrasse son fils prodigue, chaque enfant perdu. Retrouvons la voie de l’enfance, après avoir goûté à l’arbre de la connaissance du bien et du mal, ce figuier sauvage, cet “aliment amère” de nos textes liturgiques.

“Word zoals die kinderen daar” om Hem met een gezuiverd oog te zien als een zoete wijnstok temidden van wilde ranken, die het moeilijk maken Hem te herkennen; om Hem te zien als een kostbare parel, eenvoudig, nederig en gezeten op een veulen; om Hem te zien in elke andere, die we kruisen en ontmoeten in ons leven.

“Venez et voyez”, Celui qui ne cherche pas à s’imposer, Celui qui est doux comme un agneau, lumineux comme le soleil et puissant comme Dieu, au milieu d’un monde qui a perdu son orientation spirituelle. Christ, Tu nous appelles par notre prénom, comment pourrions-nous nous cacher au regard de Dieu. Tu es, O Christ, le miracle de notre cheminement comme celui de Nathanael quand il dit: “d’où me connais-Tu?”. Il nous connaît par la mesure que nous utilisons à l’égard de notre prochain; de ce que nous avons appris de l’Evangile de Saint Matthieu sur le Jugement Dernier.

Ziedaar het beeld van onze Messias en Verlosser, een beeld neergelegd en geopenbaard in de Icoon van Christus. Deze openbaring, in en door de menswording van Christus, heiligt de materie. De Icoon van Christus toont en versluiert; toont het zichtbare van het onzichtbare en  versluiert het onzichtbare van het zichtbare.

Nous connaissons notre Dieu par son Incarnation picturale dans l’Icône. L’Icône du Christ voile et dévoile; elle dévoile le visible dans l’invisible et elle voile l’invisible dans le visible. L’Icône est la sanctification de la matière, de l’homme créé à l’image pour la ressemblance avec Dieu. L’homme vient dans le monde pour aller vers un visage.

Het gelaat van Christus openbaart de mens, elke andere mens, geschapen naar Zijn beeld, voor Zijn gelijkenis. De icoon is dus meer dan een picturale realiteit, de icoon stelt een aanwezigheid tegenwoordig: Christus in ons midden, Christus in ons. Moge deze overtuiging, dit geloof, dit onderricht, dit Woord, deze Logos Christus, in goede aarde vallen, in een rein hart, gezuiverd door de aanroeping van Zijn Naam, om zo de Icoon, dit gelaat te vrijwaren van vervreemding en verminking.

Que l’enseignement sur la venue de notre Sauveur dans le monde, révélant le vrai visage de l’Eglise et de chacun de nous, nous préserve de toute aliénation et défiguration de ce même visage; qu’il nous préserve de toute alternative dévastatrice. Que l’enseignement de l’Eglise et de chacun de nous soit tout d’abord visible dans notre foi, dans nos actes, dans notre regard que nous portons sur le monde: un regard de souci et de compassion pour ce monde en vue de sa sanctification et ceci en toute modestie, simplicité et humilité. Voilà notre sacerdoce…

Dit onderricht over de komst van onze Heer in deze wereld is uitdrukking van ons geloof, zichtbaar in onze daden, in onze blik die we werpen op deze wereld; moge dit alles getuigen van een bekommernis voor deze wereld met zijn heiliging voor ogen; en dit in een geest van bescheidenheid, eenvoud en nederigheid. Ziedaar ons diaconaat…

+ vader Dominique, protopresbyter van de Œcumenische Troon