NOG EEN PRIESTERWIJDING TE EINDHOVEN (NEDERLAND)

Eindhoven – Op Palmzondag, 1 april 2007, had er in de schoot van de Orthodoxe Parochie van de Heilige Nektarios van Eindhoven de priesterwijding plaats van Diaken Arkadi Vernikov. Zijne Eminentie onze Metropoliet Panteleimon van België, Exarch van het Oecumenisch Patriarchaat, had zijn hulpbisschop, Zijne Excellentie Bisschop Athenagoras van Sinope, opdracht gegeven de wijding toe te dienen. Mgr Athenagoras was omringd van Aartspriester Silouan Osseel (rector van de Parochie van Eindhoven), de Priesters Matthew Arnold (Asten) en Josef Moes (Eindhoven), evenals van Diaken Arkadi Vernikov die tot priester werd gewijd. Naast de parochianen van Eindhoven, waren eveneens aanwezig : Moeder Maria en enkele van haar medezusters (Asten) en tal van gelovigen komende uit Nederland en België.

Na de Grote Intocht werd Diaken Arkadi Vernikov tot priester gewijd. Voortaan zal hij dienen als priester van de Orthodoxe Parochie van Eindhoven. De nieuwe priester is een Rus afkomstig uit Oekraïene, gehuwd en vader, en woont sinds nagenoeg 15 jaar in Eindhoven. Hij is ingenieur en heeft zijn eigen bedrijf in de streek van Eindhoven.

Hierna kan men de toespraak lezen van Bisschop Athenagoras :

 

TOESPRAAK VAN ZIJNE EXCELLENTIE BISSCHOP ATHENAGORAS VAN SINOPE

BIJ DE PRIESTERWIJDING VAN DIAKEN ARKADI VERNIKOV

Eindhoven – 1 april 2007

Dierbare Diaken Arkadi,

Binnen enkele ogenblikken zal ik U – in opdracht van onze geliefde Metropoliet Panteleimon, uitnodigen om toe te treden tot het verheven heiligdom, alwaar U door Gods’ genade de tweede graad van het priesterschap, nl. deze van presbyter, zult mogen ontvangen.

U bent sinds iets meer dan en jaar diaken van onze Kerk en dient even lang deze Parochie van de Heilige Nektarios van Egina, die met vaderlijke zorg geleid wordt door Aartspriester Silouan. Straks wordt U priester van de Heilige en Grote Kerk van Christus. U zal bijgevolg het dienstwerk niet ter zijde leggen, daar wij allen diakens moeten zijn van God en diens volk.

Het werk van een priester is inderdaad een groots iets. De priester wordt door de bisschop overstelpt van hoge taken. Hierbij wil ik beklemtonen dat het dienstwerk van de priester en nog meer dat van de bisschop drievoudig is.

Het eerste is de viering van de Heilige Sacramenten, van het Doopsel – dat het inleidend sacrament is, omdat het de mens in de Kerk introduceert – tot het hoogstaande sacrament van de Goddelijke Eucharistie, dat het centrum is van het kerkelijk leven. De sacramenten zijn de stromen van de Goddelijke Genade, door dewelke de mens in communio treedt met Christus, die het hoofd is van de Kerk.

Het tweede werk van de priester is het onderricht. Dit is vandaag de dag een niet te verwaarlozen werk, vooral daar er verwarring heerst inzake het geloof. De priester dient bijgevolg dienaar te zijn van het woord van de waarheid, te preken over God, de mens, de menswording van Christus, de vergoddelijking van de mens… Maar ook het dogma van de Orthodoxe Kerk uiteen te zetten en het te hebben over hoe de mens best leeft volgens het woord van het Evangelie. De Orthodoxe Kerk is immers het Lichaam van Christus en de gemeenschap van de vergoddelijking, de Kerk van de Profeten, van de Apostelen, van de Martelaren, van de Vaders van de Oecumenische Concilies, en algemeen van de Heiligen.

Het derde werk is de genezing van de christengelovigen. En als we spreken van genezing bedoelen we de transfiguratie van alle geestelijke en lichamelijke machten voor God, nl. de verandering van de hebzucht in menslievendheid en liefde voor God. Hierbij is de acetische methode en traditie van de Kerk een belangrijke leiddraad. Deze methode onderscheidt wezenlijk de Orthodoxe Kerk van elke andere christelijke traditie. De hedendaagse mens heeft heden ten dage meer dan ooit nood aan deze wijze.

Dierbare Diaken Arkadi,

We weten het: de West-Europese samenleving waarin we leven lijkt helaas meer en meer afstand te doen van het heersende christelijk karakter van weleer. Dit is vooral te wijten aan het feit dat het christendom in West-Europa is veranderd en geseculariseerd. De orthodoxe theoloog Paul Evdokimov had gelijk toen hij zei dat “het atheïsme ongetwijfeld een christelijke ketterij is” en dat “het ontspoorde atheïsme van de doorsnee gelovigen” het grote probleem is van het christendom. Het christendom van het Westen gelooft wel in Christus, maar heeft dit geloof verbonden met de scholastiek en het rationalisme. Als reactie op dit soort christendom is een reeks van verschillende stromingen verschenen zoals de renaissance, de verlichting, het romantisme, het agnosticisme en het godsdienstig atheïsme. Dit alles is de vrucht van een christendom dat volledig geseculariseerd was.

In deze veelzijdige wereld heeft de Orthodoxe Kerk veel te bieden. Want inderdaad wie vandaag de dag de orthodoxe theologie kent in theorie en praktijk, is geroepen een antwoord te geven op de zoektochten van de Westerse mens. Dit op theologisch, antropologisch en existentieel vlak. We leven in een tijdperk van veranderingen en zoeken, vandaar dat we niet zomaar het christendom van het verleden kunnen verdedigen, dat precies de Westerse mens heeft ontgoocheld omwille van de fouten en de zwakheden dat het typeerde, maar we dienen de rijke theologie van de Orthodoxe Kerk voor te stellen, ver van elke vorm van fundamentalisme en nationalisme. De Orthodoxie moet meer dan ooit open zijn van geest en diepzinnig van woord. Het nationalisme is mogelijks wel de grootste kwaal die de éénheid van de Orthodoxie in gevaar brengt. Dit gevaar werd in het verleden al meermaals beklemtoond. Denken we maar aan wat de betreurde Oecumenische Patriarch Dimitrios kort voor zijn overlijden verklaarde m.b.t. de éénheid van de Orthodoxe Kerk in de diaspora: “Wij weten allen, geliefde broeders in Christus, dat de Orthodoxe Kerk van vandaag geconfronteerd wordt met een ernstig probleem, gekend onder de benaming «probleem van de Orthodoxe Diaspora». Het behoud van meerdere bisschoppen in dezelfde stad, hetgeen door de heilige canons en de ecclesiologie van de Orthodoxie uitdrukkelijk verboden is, is echt een schandaal. Dit schandaal wordt steeds erger wanneer motieven van «ethnofyletisme» (nationalisme) deze situatie beïnvloeden. Dit «fyletisme» werd op het einde van de 19e eeuw reeds door de Orthodoxe Kerk op krachtige wijze veroordeeld. Ook de huidige Oecumenische Patriarch Bartholomeos sprak zich uit tegen elke vorm van nationalisme in de schoot van de Orthodoxie: “Het etnofyletisme, zei hij, is een vervloekte dodelijke ziekte, die sinds lang gekenmerkt is als een ketterij en synodaal door de Kerk veroordeeld werd”. Bij zijn bezoek aan het “British Museum” maakte hij een lange bedenking over de oecumeniciteit van de Orthodoxie, haar plaats in de geschiedenis en in de beschaving van de orthodoxe volkeren. Gelukkig bieden parochies als deze van de Heilige Nektarios van Eindhoven de juiste oplossing. Want, inderdaad, hier vormen alle orthodoxe gelovigen op één plaats één enkele gemeenschap! Maar niet iedereen respecteert deze éénheid!

Dierbare Diaken Arkadi,

U wordt dus vandaag – door de gebeden van onze Aartsbisschop en door de gebeden van alle aanwezigen – geroepen om het Godsvolk te dienen met de drie wijzen die ik daarnet heb beschreven: nl. de sacramenten, het onderricht en de genezing. Hoewel het drie verschillende wijzen zijn, in werkelijkheid zijn ze heel nauw met elkaar verbonden. De mens kan immers met de orthodoxe leer en het behoud van de dogmata worden genezen en zo kan de genezen mens deelgenoot worden van de Onsterfelijke Mysteriën tot zuivering, verlichting en vervolmaking.

U bent afkomstig van een Russische familie uit Oekraïne, waar U kon opgroeien in een orthodoxe traditie. Wat U onderscheidt is de vreze Gods en uw aandacht voor het innerlijke leven. Moge de vreze Gods U vergezellen alle dagen van uw leven. Want wie deze vrees in zich heeft, kan deze transfigureren tot onbaatzuchtige liefde. U zult bijgevolg liefde schenken aan de kudde die U wordt toevertrouwd. Ja, want straks zult U voortaan als priester deze Parochie dienen voor het geestelijk welzijn van alle orthodoxe christenen die in deze regio wonen. Straks zult U als een goede herder alle schapen die U worden toevertrouwd, bijeenhouden tot één hechte kudde, altijd en alleen met de zegen van uw canonische bisschop, onze Metropoliet Panteleimon, en in optimale harmonie met de Vaders Silouan en Josef. Altijd ook in een geest van erkentelijkheid t.o.v. het Oecumenisch Patriarchaat, tot wiens clerus U behoort.

Tot slot wil ik ook gelukwensen richten aan uw echtgenote en uw zoon die U op deze grootse dag omringen en delen in uw vreugde en in de vreugde van de hele Kerk.

Moge God met U zijn tot uw laatste zucht!

Treed dus maar nader, dierbare Diaken Arkadi, om door de oplegging van mijn onwaardige handen de tweede graad van het priesterschap te ontvangen. Amen.

BRIEF VAN ONZE METROPOLIET PANTELEIMON GERICHT AAN LECTOR SERAFIM EN MARIA ODDENS

Prot. N°191/2007

Dhr. en Mevr. Serafim Oddens
Parochie van de Heilige Nektarios van Egina
Eindhoven

Geachte Heer en Mevr. Oddens,

«Ik zal door de grootheid van Uw goedertierenheid in Uw huis ingaan; ik zal neervallen voor de tempel Uwer heiligheid, in vreze» (Psalm 5,8).

Terwijl hij het huis Gods binnentreedt richt David zich met deze woorden tot de Heer van dit huis, tot God. En hoe treedt hij en hoe treden wij het huis Gods binnen? Mijn intrede in de kerk is niet eenvoudig en alleen een handeling van menselijke vrijheid en wil. Het is veel meer en terzelvertijd een handeling van goddelijke barmhartigheid. De verwezenlijking in de kerk van de ontmoeting tussen mens en God veronderstelt de ontmoeting en het samen bestaan van de goddelijke barmhartigheid, de goddelijke genade en de vrije menselijke wil. Deze verafbeeldt m.a.w. het ganse godmenselijke reddend mysterie.

Beiden was U van bij het prille begin van deze Parochie ontzettend actieve gelovigen en hebt U onvermoeid aan de luister van deze kerk gewerkt. Vandaar dat wij U heden, met deze Aartsbisschoppelijke Brief, een bijzonder woord van dank richten.

U behoort immers tot de strijdenden in de Kerk, tot hen die er mede voor gezorgd hebben dat Gods woord hier kan verkondigd worden, dat deze kerk kon worden ingezegend en die pogen het mysterie van de relatie tussen God en mens te versterken. Dit was een nobele inzet en daarvan geven we vandaag getuigenis.

Laten wij ook herinneren aan wat Johannes ons leert in zijn Openbaring : «En ik zag geen tempel in haar, want de Heer, de Almachtige God, is haar Tempel en het Lam» (Ap.21, 22). Er komt inderdaad een dag, dat dit kerkgebouw niet meer zal bestaan, maar alles dat voortspruit uit onze menselijke poging zal worden vermengd met de goddelijke menslievendheid en zal – in de godmenselijke economia van God – worden heropgericht in de eeuwige stad, waar er geen kerkgebouw zal zijn, maar waar de Heer, de Albeheerser, het Lam het kerkgebouw zal zijn.

God schenke U beide goede gezondheid, heil, vreugde en nog vele jaren!

Te Brussel, in het Aartsbisdom, op 31 maart 2007

de Metropoliet,

 

† Panteleimon van België