In memoriam: Aartspriester Aurel Popescu (1952-2021)

Vader Aurel is vertrokken om in de hemel om te celebreren

 

Het onverwachte nieuws van het vertrek naar de hemel van vader Aurel Popescu, voormalig financieel adviseur van het Aartsbisdom Timisoara, heeft ons diep bedroefd.
Allen die dicht bij hem stonden hadden nooit gedacht dat de sterke, atletische, energieke man in zijn imposante lichaam een onzichtbare vijand verborg, die hem van binnenuit verslond en een einde zou maken aan zijn aardse leven. Dit geldt des te meer omdat onze broeder Aurel zijn bitter lijden met waardigheid en discretie droeg, zoals alleen een gelovig man en een celebrant en dienaar van God dat kan!
Hij werd geboren op 28 augustus 1952 in Lipova, in de provincie Arad in Roemenië, en groeide op in het dorp Bruznic. In de moeilijke tijden van de vervolging van de Kerk door de communistische autoriteiten in Roemenië studeerde hij theologie aan het Seminarie in Caransebes en aan de Faculteit Theologie in Sibiu tussen 1967 en 1976.
Na het behalen en verdedigen van zijn proefschrift in Canoniek Recht “De wetgeving van de Roemeens-Orthodoxe Kerk gedurende de laatste 50 jaar” (1 juli 1976), trouwde hij op 14 juli 1976 met Doina Cretu en werd diaken (28 augustus 1976) en priester (29 augustus 1976) gewijd door bisschop Visarion Astileanu van Arad voor de parochie van Conop – provincie Arad.
Na blijk te hebben gegeven van zijn kwaliteiten op het gebied van pastorale zorg en administratie, werd vader Aurel Popescu tussen 1977 en 1990 secretaris van het dekenaat Lipova en priester celebrant van de parochie van de “Ontslaping van de Moeder Gods” in Lipova, een historisch monumentale kerk, voormalige kathedraal en bisschoppelijke zetel.
Tijdens de Roemeense Revolutie vergezelde hij, gedreven door zijn liefde voor gerechtigheid en waarheid, de demonstranten die in Lipova de straat opgingen ter ondersteuning van de revolutie die in Timisoara begon. Hij moedigde hen aan om zonder geweld te demonstreren en haalde de politie en het leger over om niet het vuur op de demonstranten te openen door voor te stellen dat zij zouden knielen en samen bidden voor de onschuldige slachtoffers van Timisoara. Hij werd door de demonstranten gekozen en uitgeroepen tot een van de twee leiders van de stad Lipova op 22 december 1989, voordat de dictator vluchtte en het communistische regime viel. Na negen dagen, op 29 december 1989, besloot hij zijn pastorale taak weer op zich te nemen, dankte hij degenen die hem hadden bejubeld en in het politieke leven hadden gestimuleerd en droeg hij zijn mandaat over aan een van zijn naaste medewerkers, professor Bleahu. Zijn verdiensten werden erkend door het Staatssecretariaat voor de Problemen van de Revolutionairen van december 1989, onder de titel van actieve deelnemer met een beslissende rol in de Roemeense revolutie.
Van 1990 tot 1996 was hij rector van de parochie “H. Apostel Petrus en Paulus” van Solca van het aartsbisdom Suceava en dankzij zijn verdiensten in zijn pastorale werk werd hij op 19 november 1991 door aartsbisschop Pimen Zainea tot aartspriester verheven.
Uit heimwee naar zijn geboorteland vroeg en ontving hij de zegen van Metropoliet Nicolae Corneanu om opgenomen te worden in het Aartsbisdom Banat en missionair priester te worden in het “Victor Babes” Ziekenhuis in Timisoara, waar hij tussen 1996 en 1999 met bezieling celebreerde en de zieken en het medisch personeel met toewijding begeleidde.
Metropoliet Nicolae Corneanu waardeerde de kwaliteiten van vader Aurel Popescu op het gebied van kerkelijk bestuur en vertrouwde hem tussen 1999 en 2009 de moeilijke verantwoordelijkheid en functie van economisch adviseur van het aartsbisdom Timisoara en van de kathedraal toe. Tijdens dit mandaat moest vader Aurel grote verantwoordelijkheden op zich nemen: de restauratie van het dak met de vernieuwing van de keramische dakpannen van de kathedraal van Timisoara. De kathedraal is een van de grootste en imposantste kathedralen van Roemenië (1.542 m2 met een volume van 5.000 m3) en waarschijnlijk de bekendste in het buitenland dankzij het begin van de Roemeense revolutie in 1989 in Timisoara. De kerk werd gebouwd volgens de plannen van architect Ion Traianescu tussen 1936 en 1941, in Moldavische en Byzantijnse stijl, met een capaciteit van 5.000 personen. Ze heeft 9 torens, waarvan de hoogste 83,7 meter hoog is, en werd op 6 oktober 1946 ingewijd door patriarch Nicodim Munteanu, in aanwezigheid van koning Michael I van Roemenië en alle hiërarchen van het aartsbisdom Transsylvanië.
Vader Aurel Popescu restaureerde ook de beschildering van dit imposante gebouw door Anastasius Demian, evenals de iconostase van de kathedraal (ongeveer 1.050 m2 verguld houten beeldhouwwerk).
De liefde voor het gezin van zijn zoon, vader Ciprian Popescu, heeft hem doen besluiten zijn geboorteland te verlaten en in België een nieuw hoofdstuk in zijn leven en zijn pastorale missie te beginnen. Tussen 2009 en 2017 was hij rector van de orthodoxe parochie “Saint Nino” in Eupen – de enige Duitstalige orthodoxe parochie in België. Hier werkte hij samen met de voormalige Belgische Metropoliet Panteleimon en de huidige Metropoliet Athenagoras aan de erkenning van de parochie door de Belgische regionale, provinciale en federale autoriteiten en aan de transformatie van de historische Sint-Lambertuskerk tot een eredienstruimte in overeenstemming met de orthodoxe traditie en aan de realisatie van een traditionele iconostase in lindehout.
In 2017, na zijn pensionering, kreeg hij de zegen van Metropoliet Ioan van Banat om te concelebreren in de kerk van de “Geboorte van de Moeder Gods” in de parochie van Iosefin, een kerk die dicht bij zijn huis ligt.
De priesters en gelovigen van de Iosefin parochie in Timisoara ontvingen hem met broederlijke liefde en grote vreugde, en vader Aurel voelde zich gewaardeerd en gerespecteerd.
Aan het einde van deze paar regels moeten wij eraan te herinneren dat vader Aurel Popescu behoort tot de jonge en moedige gelovigen, die, gehecht aan de waarden van de orthodoxe Kerk, tijdens de moeilijke jaren van het communistisch-atheïstisch regime besloten priester en dienaar van God en de mensen te worden, daarbij genietend van de onvoorwaardelijke steun van hun ouders en familieleden.
De ongeneeslijke ziekte die hij het laatste jaar droeg, heeft zijn lichaam overwonnen, maar zijn ziel als priester werd door het lijden getroost en gesterkt door het gebed en de deugden van geloof, hoop en liefde.
Hij laat een prachtig priestergezin na, gezegend met prachtige kleinkinderen die zijn leven verfraaiden, evenals al zijn pastorale verdiensten die de bekroning vormden van zijn priesterschap en al zijn inspanningen en opofferingen gedurende tientallen jaren op het altaar van onze heilige Kerk.
Moge de Heer zijn ziel toevoegen aan het aantal rechtvaardige priesters die Christus liefhebben, en moge Hij de balsem van troost uitstorten in de zielen van presbytera Doina, haar zoon, vader Ciprian en presbytera Ana-Camelia, en ook haar drie kleinzonen Nicolae, Ioan-Aurel en Paul-David!
Vanuit Timisoara, “de stad van de bloemen”, zenden wij, die hem liefhadden en waardeerden, een traan en een bloem ter eeuwige gedachtenis om geplaatst te worden voor het kruis dat zijn graf zal bewaken tot de Verrijzenis.

 

Aartspriester Dr. Ionel Popescu
Eerste Bisschoppelijk Vicaris van het Aartsbisdom Timisoara