Goddelijke Patriarchale Liturgie in Brussel

De Patriarchale Goddelijke Liturgie werd op zondag 10 november 2019 gevierd in de Orthodoxe Kathedraal van Heilige Aartsengelen Michael en Gabriel van Brussel door Zijne Alheiligheid de Oecumenische Patriarch Bartholomeos. Hij was omringd door de Metropolieten Athenagoras van België en Exarch van Nederland en Luxemburg, Alexander van Mantinias en Kynouria, Iossif van Prikonissou, Damaskinos van Kydonia en Apokoronou, Maximos van Zwitserland, Athanasios van Achaia; evenals door Aartsbisschop Job van Telmessos, de Bisschoppen Dossitheos van het Patriarchaat van Georgië, Evmenios van Lefka, Marc de Neamts van het Patriarchaat van Roemenië en Porphyrios van Neapolis van de Kerk van Cyprus.

Voor de politieke, diplomatieke en militaire autoriteiten van Griekenland en België had de Oecumenische Patriarch het in zijn homilie over de belangrijke gebeurtenis van het Gouden Jubileum van het Aartsbisdom van België, het leven en de werken van de lokale Kerk zowel in het verleden dan in het heden, met goede vooruitzichten voor de toekomst. Daarop verwees Zijne Alheiligheid naar de evangelieperikope van de dag, de parabel van de Barmhartige Samaritaan, en hij eindigde met enkele raadgevingen aan de kandidaat voor de priesterwijding.

 

“Vandaag vieren wij in een sfeer van gezelligheid en vreugde, de God van wonderen verheerlijkend voor Zijn heilzame gaven, in eucharistische synaxis bijeen in deze prachtige Kathedraal van de heilige Aartsengelen van Brussel, de voltooiing van vijftig jaar sinds de oprichting van het Aartsbisdom van België. Op dit heilige moment herdenken we onze broeders van eeuwige gedachtenis, de eerste Metropoliet van deze Eparchie van de Oecumenische Troon, Emilianos Zacharopoulos en Bisschop Maximos Mastichis van Evmenia, die beiden enorm veel gegeven hebben voor de ontwikkeling van dit Aartsbisdom. Wij wensen met één stem en één hart Zijn Eminentie onze broeder Panteleimon Kontogiannis de voormalige Metropoliet van België en uw voorganger, beste broeder, gezondheid en een lang leven, en we danken hem voor zijn zo rijke en zo langdurige pastoraal.

Zeer dierbare Athenagoras, wij brengen u de tevredenheid van de Moederkerk en van mijzelf over voor alles wat u sedert 30 jaar als priester verwezenlijkte. Binnen twee dagen, op 12 november, zullen er 30 jaar voorbij zijn sinds uw diakenwijding. Als priester sinds 1996, als hulpbisschop sinds 2003 en nog steeds in goede relatie met je voorganger, en als Metropoliet vanaf 2013, met de zegen en glorie van de Gever van alle goeds, hebt u lichaam en ziel gegeven voor de mensen van deze Eparchie en u hebt hen veel geboden. U hebt het vertrouwen en het respect van de gelovigen verdiend, u wordt erkend en gehoord door de autoriteiten en andere christenen, en in het algemeen weet u hoe u de moderne mens kunt ondersteunen in zijn existentiële problemen en zijn zoektocht. Wij prijzen u, wij zegenen u vaderlijk met de onwrikbare zekerheid dat u uw diaconie zal verderzetten, voortgestuwd door dezelfde dynamiek en enthousiasme.

Mijn broeders en mijn kinderen, we leven in een wereld waarin de ‘grote machten’ bestaan uit de economie, de technologie, de politieke macht en verschillende ideologieën die de belangen van deze machten dienen, en in de eerste plaats consumentisme en individualisme. De Kerk kan deze omgeving niet negeren, omdat ze daarin geroepen wordt om haar werk van zegening en pastorale zorg uit te oefenen, gebaseerd op het Evangelie van het geloof, actief door liefde, liefde die niet om zichzelf vraagt ​​en die angst verjaagt, en door gezegende hoop.

De manier waarop we de mens en het doel van zijn leven zien, bepaalt hoe we ons tegenover hem zullen gedragen. Als we de mens als “homme machine” (in het Frans in de originele Griekse tekst) beschouwen, dan zal de mens eenvoudig worden omgevormd tot een object. Als we de mens als een persoon zien, geschapen naar het beeld en de gelijkenis van God, dan is onze houding totaal anders. Een dergelijke benadering verwerpt de objectificatie van de mens in naam van de wetenschappelijke vooruitgang, de vergoddelijking van ons tijdperk van individuele rechten en de transformatie van de mens in homo economicus. De orthodoxe traditie definieert de mens als een “gedeïficeerd dier”, een gebeurtenis die hem een ​​zeer hoge waarde geeft. In de Kerk en als Kerk zijn we niet de som van individuen, maar een gemeenschap van mensen die deelnemen aan de ‘gemeenschappelijke vrijheid’. Het leven zelf van de Kerk van Christus is vrijheid, het is de overwinning op de machten en de krachten van deze wereld, op de greep van de dood, op het ‘Hebben’ en de zelfvoldoening, op de “dwaze rijken” en de zelfvoorzienende Farizeeën. De Kerk is het getuigenis en de zekerheid dat het kwaad “niet het laatste woord heeft in de geschiedenis”. Het antwoord van de Kerk op elke crisis in de samenleving is de ontwikkeling van, en de nadruk op haar eucharistische en eschatologische karakter. Zoals al gezegd werd, “alleen als we in de werking van de kerk “het ware licht” hebben gezien en “de geest van de hemel” hebben ontvangen, kunnen we “in vrede komen” om de wereld te ontdekken als een terrein van actie en liefde. De toekomst van de mensheid hangt inderdaad af van het begrip van de waarheid dat de liefde voor God nauw verbonden is met liefde voor de naaste. Zoals vermeld in de tekst van de Heilige en Grote Synode (Kreta, 2016) “De missie van de Orthodoxe Kerk in de moderne wereld“, is de kerk van Christus, op haar reis naar het Koninkrijk en geïnspireerd door deze eerste resultaten ervan, niet alleen niet onverschillig voor de problemen van de mens, ze neemt er ook aan deel, door “de pijn en wonden veroorzaakt door het kwaad in de wereld op zich te nemen als zijn Heer, door, zoals de Goede Samaritaan, olie en wijn op zijn wonden te gieten (Lk 10, 34) door woorden van volharding en vertroosting (Rm15, 4, Hb13, 22) en door concrete liefde “.

 

De troparia werden conform aan de muzikale traditie van het Patriarchaat, gezongen onder leiding van de eerste zangers Dimitrios Zanganas (Kathedraal van Brussel) en Evangelos Sfakianis.